Vandaag waren we weer gezellig met z’n tweeën op pad. Vroeg, want we wilden de eerste duik helemaal in West maken en dan ben je, met een ommetje langs de duikschool voor lucht, al snel 1,5 uur verder voordat je in het water ligt.
Playa Grandi is een vissershaventje waar het doorgaans zeer rustig is. Nu was het 2e paasdag, iedereen had vrij op het eiland én het bleek de ‘Dag van Westpunt’ te zijn. Het was er druk!!! Afgeladen met auto’s en veel mensen op het strand. Dat hadden we echt nog nooit meegemaakt. Gelukkig hadden we mazzel en konden we vrij vooraan staan met de auto, dat scheelde heel wat sjouwen met de zware duikspullen.
Vissers die terugkomen maken aan boord vaak al hun vis schoon en gooien het slachtafval overboord in de haven. Daar komen schildpadden op af, we hebben hier eigenlijk nooit gedoken zónder dat we schildpadden zagen.
Vrijwel direct onder water zagen we in de verte al de eerste schildpad. We besloten om toch eerst maar even een half uurtje tegen de stroming in te zwemen. De duik was schitterend. Heel veel enorme scholen kleine vissen maar ook scholen grotere vis. Er was een interessante porcupinefish, die ons leek te volgen. Op het einde van de duik kom je hier op 7 meter diepte langs de stoel van Neptunus. Daar lag een vissersbootje boven waarvan men aas naar beneden gooide waardoor het er wel een aquarium leek. Marcel was de pufferfish aan het filmen en had niet door dat er achter zijn rug een schildpad zwom. Dat was een heel leuk om te zien. Toen hij klaar was met filmen maakte ik hem er op attent en begon hij de schildpad te filmen. Op een gegeven moment, in de baai, waren er twee en ze waren niet bang, ze lieten ons heel dichtbij komen. Marcel zwom een flink stuk met eentje mee, op ca. 30 cm afstand en dat leverde een spectaculair stukje film op. Freek Vonk: move over!
Tweede duik met Joeri van Atlantis Diving. Directors Bay is een baai die ooit is aangekocht door een topman van Shell, voor zijn vrouw. Ze hield zo veel van shoppen dat hij de baai kocht en haar daar iedere dag per boot naartoe liet brengen om te zonnebaden. Over de weg kon je de baai destijds niet bereiken. Zo lag zij iedere dag op haar privéstrand en kon dus geen geld uitgeven. Ze was alleen zo bang voor haaien (die daar helemaal niet zijn) dat hij ook een net liet aanleggen om de haaien tegen te houden. De palen daarvoor en de restanten van de netten kom je onderwater nog tegen.
Op zich een mooie duik maar wederom geen heel bijzondere vissen gezien. Wel een flinke murene en een mooie french angelfish. Helaas ook hier weer veel dood koraal…
Vanuit onze vakantie-thuisbasis in Castellana Grotte, Italië wilden we graag een paar duiken maken, nieuwsgierig naar de onderwaterwereld van Zuid Italië. Vanessa, de verhuurder van ons huis, vertelde dat het zuidelijker van Castellana Grotte steeds mooier werd. Daarom hebben we een Padi duikschool gezocht die zuidelijker lag en zijn we terecht gekomen bij Asc Diving Puglia in Villanova. Ik moet zeggen, vriendelijker mensen als deze bestaan niet. Wat een geweldige gastvrijheid!!
Wat ook erg leuk was, was de ontmoeting met Nanni Bassetti, waar ik beide duik-dagen als buddy mee heb gedoken. Nanni is een forensisch IT specialist en bleek goed Engels te kunnen spreken. Daardoor hadden we meteen een klik en ik hoop Nanni ooit nog eens terug te zien.
Deze vakantie helaas geen eigen duikfoto’s, omdat bij het op reis gaan bleek dat de pakking van onze onderwatercamera klem had gezeten en was beschadigd.
De eerste duik op 1 juni 2015 was op een wrak voor de kust van Torre Canne, een half uurtje varen vanuit Villanova. Helaas moest Irma haar duik afbreken vanwege problemen met haar oren. Daarom ben ik samen met een andere instructeur en leerling afgedaald naar het wrak, maximale diepte 32,3 meter. Beneden ben ik aangehaakt bij twee meer ervaren duikers die al even op 30 meter waren. Het wrak was interessant, met veel gaten, deuren en andere zaken die er op en aan zaten. Jammer dat ik redelijk snel met de laatste duikers weer naar boven moest doordat ik vrij laat beneden was. Maar ik heb wel de kans gehad om het schip te verkennen. Onderaan deze post staat een filmpje dat Nanni heeft gemaakt van deze wrakduik.
De tweede duik van die dag was op open zee, gewoon een beetje rondzwemmen op maximaal 17 meter. Een paar vissen en zeesterren gezien, verder weinig echt interessante dingen.
De derde duik van de vakantie, op 6 juni 2015, was een speciale. Niet alleen omdat het mijn 150ste duik was, maar ook omdat de eigenaar van Asc Diving Puglia geheel belangeloos een cursus Discover Tec Diving aanbood. We hebben een briefing gehad waar we twee scenario’s hebben doorgenomen, beide scenario’s met als uitgangspunt dat we een zogenaamde decompressie duik zouden maken. Dit houdt in dat je zo veel stikstof inademt, dat je een verplichte stop moet maken voordat je weer veilig naar de oppervlakte kunt. Dit is de grens waar recreatieduiken ophoudt en het technische duiken begint. Uiteindelijk hebben we geen decompressie limieten overschreden, het was een eerste oefening. Maar we hebben wel een drietal stops gemaakt op 21, 16 en 3 meter om de decompressie stops te simuleren. Daarnaast zijn we bij het opstijgen op 21 meter overgegaan van normale lucht naar Nitrox 50, een fles gevuld met 50% zuurstof. Door 50% zuurstof in te ademen (en dus maar 50% stikstof), zorg je ervoor dat de stikstof die zich in je lichaam bevindt sneller wordt uitgeademd. De grotere hoeveelheid stikstof in je lichaam is de reden waarom je niet in één keer naar de oppervlakte kunt en meerdere verplichte stops op verschillende diepten moet maken. Door deze stops wordt het percentage stikstof in het lichaam weer naar een normale (acceptabele) hoeveelheid teruggedrongen. Te veel stikstof in een lichaam is gevaarlijk en de reden van veel duikongelukken. De stikstof hoopt zich op bepaalde plekken in het lichaam op en zet uit doordat de druk bij het opstijgen na een (diepe) duik minder wordt. Daardoor kunnen er in het lichaam ernstige problemen ontstaan. Dit is dan ook de reden waarom mensen die te snel naar de oppervlakte zijn gekomen in een druktank worden geplaatst. Hierdoor wordt de stikstof weer gecomprimeerd en kan dan langzaam het lichaam verlaten. Meestal wordt er in de druktank een hoger percentage zuurstof ingeademd. Overigens ben ik geen duikarts en is bovenstaand verhaal mijn verwoording hoe ik begrijp dat dit soort zaken in elkaar zitten.
Wat leuk was aan de derde duik, was dat toen men er lucht van kreeg dat het mijn 150ste duik was, men er een klein feestje van heeft gemaakt. Bij terugkomst op de duikschool kreeg ik een heus certificaat en hebben we natuurlijk Limoncello met elkaar gedronken. Al met al een leuke herinnering aan duiken in de provincie Puglia in Italië.
Vanmiddag dook Marcel met Atlantis Diving Curaçao de Tugboat in de middag met gids Wim. Bij de Tugboat was een foto–expositie, onder water. Hele bijzonder om te zien.
De tweede duik van vandaag ging langs overweldigend veel en eindeloos ongerept koraal. Bijna net zo mooi als Watamula en Mushroom Forrest, misschien nog wel mooier zelfs…
Middagduik met Gijs Weetink en Anna bij Slangenbaai. Helaas niet al te veel bijzondere vissen gezien. The usual, zeg maar. Of zijn we zo verwend inmiddels?
